Ιωάννης Πολέμης – Αλυσίδες

Σφυροκόπος ἀθώρητος
μύριους κρίκους ἑνώνει,
ἁλυσίδες δουλεύοντας
σ’ἕνα ἀθώρητο ἀμῶνι.

Μίση, ἀγάπες, ὀνείρατα,
πόθοι, πόθων ἐλπίδες,
σιδερένιες κι ἀσύντριφτες
τῆς ζωῆς ἁλυσίδες.

Χλωμοὶ φθόνοι ποὺ σἐρνονται
σὰν τὰ φίδια στὰ κρίνα,
πλούτη, δόξες χρυσόθρονες,
ἁλυσίδες κι ἐκεῖνα.

Νὰ βαδίσῃ πρὸς τ’ἄγνωστα
ἡ ψυχὴ δοκιμάζει∙
σειοῦνται οἱ κρίκοι κι ὁ κρότος των
τὴν κρατεῖ, τὴν τρομάζει.

Νὰ πετάξῃ γυρεύοντας
τὴ σκλαβιὰ νὰ γλυτώσῃ,
περιμένει ἀπ’τὸ θάνατο
τὰ φτερὰ νὰ τῆς δώσῃ

Μὰ εἶναι τάχα ἐλαφρότερα
τὰ φτερὰ τοῦ θανάτου
ἀπὸ τ’ ἄλυτα σίδερα
τῆς ζωῆς ἐδῶ κάτου;

Πηγή: Σπασμένα Μάρμαρα, 1917