Σοφία Κολοτούρου – Δύο ποιήματα από την ”Τρίτη Γενιά”

Άλεκτον

Στον Μάρκο Π.

Είμαστε οι προβολές μας, αναμφίβολα.
Για να μιλήσω, εξάντλησα τις λέξεις –
και προχωρώ, σκορπίζοντας τα είδωλα
σ’  έναν καθρέφτη: πρέπει να διαλέξεις.

Ουρλιάζουνε τριγύρω τόσα στόμια,
τα βάραθρα που ανοίγοντ’ ολοένα –
εκεί που σμίγουν όμοια κι ανόμοια
και γίνετ’ ανδροθήλυκο, το Ένα.

Είμαστε οι προβολές μες τις οθόνες μας,
και κάπου κάπου πνίγοντ’ οι φωνές μας.
Στερούνται πια νοήματος οι εικόνες μας
και σβήνουν μες το άχρονο οι κραυγές μας.

Και λίγο χρόνο – λίγο χρόνο ζήτησα!
Δεν ξέρεις πως πυκνώνουν οι σκιές μου –
αν είσαι Ρήγας κι ειμ’ ακόμα Ρήγισσα,
απ’ την αρχή την πρώτη λέξη πες μου.

Από άμβωνος

Ιδού, λοιπόν, ανέβηκα στον άμβωνα
-θέλω δεν θέλω λόγους να κηρύττω –
μα τα παλιά ακροατήρια, που θάμβωνα,
με κάνουν σ’ επανάληψη να πλήττω.

Δεν ήτανε ξεκάθαρο το μήνυμα
-σε τούτη την παράνοια πώς να ελπίσω; –
μπροστάρισα κι αν μπήκα μες το κίνημα
κάνω μεταβολή ολοένα πίσω.

Μα όσο παρεκκλίνω απ’ την πορεία μου
-κάποιοι μ’ ακολουθούν απελπισμένοι –
γνωρίζοντας την πρότερη ιστορία μου
λένε: «θα ξέρει εκείνη που πηγαίνει».

Πηγαίνουμε, στα χρόνια τ’ αμνημόνευτα
-βαδίζουμε, ετερόκλητο κοπάδι –
και καίμε και χωνεύουμε τ’ αχώνευτα
που συνιστούν των άλλων το σκοτάδι.

Πηγή: Η τρίτη γενιά, 2015