Κλεαρέτη Δίπλα – Μαλάμου, Μαρία Μαγδαληνή

Χριστέ μου, απαρνήθηκα την πρωτινή ζωή μου.
Κι’ αν το φτωχό το Είναι μου ήτανε μια φορά
η τάβλα της τρελλής γιορτής για γλέντι που καλούσε
κάθε διαβάτη όπου ποθεί την άσεμνη χαρά.

Ήμουν εγώ, η Μαγδαληνή, το ζωντανό μεθύσι,
ένας ωραίος δαίμονας μ’ αχόρταστη καρδιά.
Μα ήρθες ο ξέχωρος εσύ και δάκρυσ’ η καρδιά μου,
σαν κάποιας σφαλιστής πηγής να βρήκες τα κλειδιά.

Της αρετής σου οι οχτροί μυρωδικά μου φέραν
πανάκριβα στα πόδια σου, Χριστέ μου, τα σκορπώ.
Συχώρα με, συχώρα με! τα περασμένα αφήνω
για νάρθω στο γλυκύτατο που τάζεις ουρανό…

….Νάρδου και μύρου αρώματα σκορπίστηκαν τριγύρω
στου ήλιου τα στερνόφωτα που χάϊδευαν δειλά,
του Ναζωραίου το μέτωπο το σκεπτικό κι’ ωραίο,
και της πικρής αμαρτωλής τα ξέπλεκα μαλλιά.

Στου δειλινού την ιερή τη σιγαλιά γρικιέται
το σχώριο, ουράνιο κάλεσμα μ’ απόκοσμες φωνές.
Ο ήλιος έφυγε, ξανά για νάρθη να φωτίση
αμαρτωλής γονάτισμα κι’ αμαρτωλών χαρές…

---

Πηγή: Αθηνάς Ταρσούλη, Ελληνίδες Ποιήτριες, 1951