Φιλιώ Χρυσοστομίδου – Το βράδυ του μισεμού

Νύχτα καθώς γονάτιζες στου μισεμού τη μέρα
κόσμος πολύς στο σπίτι μας• ατέλειωτη βραδιά.
Σειρήνα το τραγούδι σου, άνεμος απ’ την ξέρα,
κυματισμός μεσίστιος έσπαγε στη στεριά.

Του πεπρωμένου το θεριό μην ήταν κι αγρυπνούσε
μες στα συντρίμμια κι έβγαζε παράξενη βοή;
οι βόγκοι του πατέρα μας θα ήταν που θρηνούσε,
άναρθροι και απόκοσμοι στην κοσμοσυρροή.

Της μάνας μεσοπέλαγα οι συλλαβές πλανιούνται
κι αναρριχάται στις πλαγιές του βράχου η καθεμιά.
Αυτοί που μας ζηλεύανε τώρα θα μας λυπούνται,
αναρωτιέται κι η ψυχή λυχνίζει τον βοριά•

αγνή ψυχή με όψη αχνή παλεύεις με την πλάνη,
πώς να χωρέσει στο μυαλό ο ξαφνικός χαμός.
Της αγιοσύνης σβήνεται το φωτεινό στεφάνι,
γκρεμίζεται απ’ το βάθρο του ακόμα κι ο Θεός.

Το σύμπαν παρανάλωμα στα χέρια της μητέρας
κι ενώ το βλέμμα έρποντας ψάχνει για μια γωνιά
ακούγεται παραίνεση ηχώ της νόθας μέρας
μαντήλι μαύρο να δεθεί στα κάτασπρα μαλλιά.

Η λογική γκρεμίζεται κι αδέσποτο προβάλλει
το χάος κι αγεφύρωτο στης μάνας την ψυχή.
Άκρα σιωπή απλώνεται, σηκώνει το κεφάλι
κι ελευθερώνεται η φωνή στα σύμπαντα να ηχεί.

Δεν θέλω μαυρομάντηλο εγώ να σε θρηνήσω
γιε ουρανόπεμπτης πηγής, ροή λυτρωτική.
Κάπου βαθιά στο πέλαγος ας ήταν ν’ ακουμπήσω
τη φλογισμένη ανάσα μου να σε ζεσταίνει εκεί.

Τα μαύρα τ’ αρνηθήκαμε, σιγομιλούν τα λόγια,
σκορπίζοντας στον άνεμο αιώνων την ντροπή
κι ας κραύγαζε η συμφορά σαν γδέρνοντας υπόγεια
το μαύρο εντός μας που άγγιζε του απείρου τη σιωπή.

Μέσα σε μελανή αχλή μελίσσι αντιβοούσε•
φίλοι γνωστοί όλοι γεύονταν γύρη απ’ το τραγικό,
το δράμα ξετυλίγοντας που βλάσταινε κι ανθούσε
του κόσμου η περιέργεια για του άλλου το κακό.

Στο μνήμα τριγυρίζαμε σαράντα μέρες μόνο
μια δέηση για να φανείς στον ύπνο• τι οδυρμός.
Η μάνα μας απόθεσε στο μάρμαρο τον πόνο
να στάζει με αντιλάλημα να ηχεί ο σπαραγμός.

Τους μήνες που ακολούθησαν αμίλητες οι μέρες,
βουβά σε περιμέναμε να μας συλλυπηθείς.
Του βράχου ο υγρός καημός ανέμιζε κορδέλες
τον θρήνο μας να δέσουμε στην άκρη της κορφής.

Μας έμπλεξε στη δίνη του το αερικό της μοίρας•
μέσα μας κι έξω ορθώνεται, σε σπήλαια αντηχεί.
Μύστης γίνε του σύμπαντος, ηχώ θαλάσσιας λύρας,
κι οδήγησέ μας στον βυθό που κατοικεί η ψυχή.

---

Πηγή: Ναύτης στον ήλιο, 2020