Μανούσος Φάσσης – Μια χορταστική ανθολόγηση (πρόλογος: Σοφία Κολοτούρου)

Μανούσος Φάσσης: Το άλλο πρόσωπο του Μανόλη Αναγνωστάκη(γράφει η Σοφία Κολοτούρου, αναδημοσίευση από το «Δρόμο της Αριστεράς») Η γενιά μου μεγάλωσε με την επίσημη εκδοχή που μάθαμε στα σχολεία: Ο Μανόλης Αναγνωστάκης ήταν ένας από τους κορυφαίους μας ποιητές, δημοσίευσε, τελευταία φορά, ποιήματα στη συγκεντρωτική του έκδοση το 1971 (και τη συλλογή Υ.Γ. το 1983)

”Christina Rossetti, Η ποιήτρια της πίστης” – Σοφία Πόταρη

CHRISTINA ROSSETTI, Η ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ Βιογραφικά Στοιχεία Η Christina Georgina Rossetti (Λονδίνο, 5/12/1830 – 29/12/1894) είναι μία από τις σημαντικότερες Αγγλίδες ποιήτριες, τόσο σε εύρος έργου όσο και σε ποιότητα. Διέπρεψε σε έργα φαντασίας, σε ποιήματα για παιδιά και σε θρησκευτική ποίηση. Κατέχει εξέχουσα θέση δίπλα στην Emily Brontë και την Elizabeth Barrett Browning

Ανδρέας Αντωνίου – Μιλώντας για τα ασμάτια του Πάνου Σταθόγιαννη

Ξεκινώ με ένα βασικό αξίωμα: Το μιλά κανείς για τα ασμάτια του Σταθόγιαννη είναι σχεδόν ιεροσυλία. Η ποίηση του Σταθόγιαννη μιλάει από μόνη της. Στέκεται τόσο γερά στα πόδια της, που είναι σχεδόν αυθύπαρκτη και ως αυθύπαρκτη δεν χρειάζεται περισσότερα λόγια για να δικαιολογήσει και να αναδείξει την αξία της. Το βασικότερο σημείο αυτών των

Μούσες και Πάνες: Μια φιλική κριτική στα ”Savoir Vivre” του Σωτήρη Παστάκα – Ανδρέας Αντωνίου

Λατρεύω τα Savoir Vivre του Σωτήρη Παστάκα, το παραδέχομαι. Είναι η ένοχη απόλαυση μου να τα διαβάζω και να τα ξαναδιαβάζω από τότε που απευθύνονταν αποκλειστικά σε νέους ποιητές. Βέβαια έξι φορές στις δέκα διαφωνώ μαζί του, αλλά οφείλω να ομολογήσω πως τα Savoir Vivre έχουν ποιότητες, οι οποίες λείπουν από τα σύγχρονα ελληνικά κείμενα

Σοφία Πόταρη – H ζωή και το έργο της ποιήτριας Isabella di Morra

Η Isabella di Morra γεννήθηκε από οικογένεια ευγενών στο Favale (τώρα Valsinni, στην επαρχία της Matera), την εποχή που αυτή ήταν μέρος του Βασιλείου της Napoli. Η γενέτειρά της εκείνη την εποχή λεγόταν Favale, πιθανώς λόγω της καλλιέργειας φάβας. Το όνομα της πόλης άλλαξε σε Valsinni το 1873. Βρισκόταν στην κοιλάδα του ποταμού Sinni, που

Η πολιτική ορθότητα στην τέχνη – Ανδρέας Αντωνίου

Η συζήτηση για την πολιτική ορθότητα στην τέχνη – που είναι μια εντελώς διαφορετική συζήτηση από την πολιτική ορθότητα στον ευρύτερο δημόσιο βίο – δεν είναι καινούργια συζήτηση, όμως συνεχώς προκύπτουν νέες περιπτώσεις για να επανέλθει στο προσκήνιο. Η πιο πρόσφατη αφορμή ήταν η νέα έκδοση των έργων του Roald Dahl, η οποία λογόκρινε κάποιες

Λογο-Τεχνητή Νοημοσύνη -Ανδρέας Αντωνίου

Για ακόμη μια φορά τρελάθηκε ο κόσμος. Μετά τους πίνακες ζωγραφικής που φτιάχτηκαν από τεχνητή νοημοσύνη, μετά από τις φωτογραφίες που φτιάχτηκαν από τεχνητή νοημοσύνη (κι οι άνθρωποι είχαν οχτώ δάχτυλα στο κάθε χέρι και σαράντα δόντια), η τεχνοφοβία και η τεχνοπαράνοια χτύπησε και την πόρτα της λογοτεχνίας. Ένας τυπάς ονόματι Φρανκ Ουάιτ έβαλε το

Για την “Τρίτη Γενιά” της Σοφίας Κολοτούρου

Το έργο της Σοφίας Κολοτούρου αναδύεται εμφατικά, αποφασιστικά και προγραμματικά απαλλαγμένο από όλα εκείνα τα γνωρίσματα της νεωτερικής ποιητικής παραγωγής που κατέστησαν την ποίησι στα χρόνια μας εν πολλοίς προνομιακή υπόθεσι μιάς ναρκισσευόμενης ελίτ, στην αυτάρεσκη έπαρσι της οποίας οι αμύητες μάζες απαντούν με την αφοπλιστικά ειλικρινή και ανησυχητικά δικαιολογημένη αδιαφορία τους, κάτι που όμως

Πέντε συνηθισμένες κατηγορίες για τη σύγχρονη έμμετρη ποίηση

Τριάντα περίπου χρόνια μετά από την οργανωμένη προσπάθεια δυναμικής επαναφοράς του στο προσκήνιο, ο σύγχρονος ποιητικός έμμετρος λόγος (για κάποιους το ‘’κίνημα του νεοφορμαλισμού’’) φαίνεται πως έχει γίνει σε γενικές γραμμές αποδεκτός, ιδωμένος ως μια ακόμα ‘’ομάδα’’ ή ‘’σέκτα’’ στην συγκαιρινή πνευματική ζωή, στην οποία αναλογούν ένας συγκεκριμένος –και σχετικά περιορισμένος- ζωτικός χώρος, μια ελαφριά

Γ. Σεφέρη, ”Η στέρνα”, Δ. Καψάλη, ”Υπό Κλίμακα” – Συγκριτική εξέταση

Από τα βάθη στα ουράνια: Το ποίημα ευρύτερου μεγέθους ως πρόταγμα για την εποχή του και την τέχνη της. Γιώργος Σεφέρης: Η στέρνα – Διονύσης Καψάλης: Υπό Κλίμακα, συγκριτική εξέταση.            «Όλο και πιο γυμνά/ Όλο και πιο άναρθρα/ Όχι πια φράσεις/ Όχι πια λέξεις/ Γραμμάτων σύμβολα/ Αντί για την πόλη η πέτρα/ Αντί για