Κώστας Κουτσουρέλης – Πρώτη Πρώτου

τῆς Βασιλικῆς, μέρα πού ’ναι

Ξανὰ μετρᾶς : δύο χιλιάδες δέκα ἐννέα,
’Nen guten Rutsch ! Happy New Year ! Bonne Année !
Κἂν δὲν ρωτᾶς. Παραιτημένα τὰ παλιὰ σοῦ λένε “ναὶ”
καὶ δίχως πείσμα κάνουν τόπο γιὰ τὰ νέα.

Κι ὅμως, οἱ ἴδιες τελετές :
«Ἄχ, πῶς περνοῦν τὰ χρόνια . . . »
«Τὸ ἕνα πέμπτο κύλησε κιόλας τοῦ αἰώνα . . . »
«Τὸ 2000 λὲς καὶ ἦταν χτές . . . »

Τὸ ξέρεις βέβαια, ἂς μᾶς διαβάζουν
πάντα οἱ ρυτίδες στὸν καθρέφτη, ριζικὰ
καὶ τὰ δικά σου τὰ μυστήρια μαγικὰ
δὲν μᾶς ἀλλάζουν.

Μάσκες προβάρουμε ἁπλῶς ἐπ’ εὐκαιρίᾳ,
ἐδῶ μιὰ πόζα, μιὰ ὑπόκλιση ἐκεῖ,
σὰν κλειδοκράτορες ποὺ μὲς στὴ φυλακή,
τοῦ ἄλλου ἐλέγχουν δῆθεν τὴν ἐλευθερία

ὅμως οἱ ἴδιοι εἶναι πιὸ πολὺ δεσμῶτες,
σὲ εἱρκτὴ ἐπ’ ἀόριστον, ἄνευ ποινῆς,
καὶ περιμένουν ἐπιτέλους νὰ φανεῖς,
Χρόνε ἐσύ, ν’ ἀνοίξεις κάποτε τὶς πόρτες.

Γιατὶ τί ἄλλο εἶσαι, Χρόνε, ἂν ὄχι ἡ ἐλπίδα
ὅτι ὁρίζουμε τὴ ρεύση τῶν ὡρῶν,
ὅτι δὲν εἴμαστε ἔγκλειστοι σ’ ἕνα παρὸν
ποὺ ἁπλῶς ἀλλάζει κάθε τόσο προσωπίδα,

ὅτι κρατᾶμε ἐμεῖς στὰ χέρια μας τὴν τύχη
κι ὄχι, δὲν δίνει ἐκείνη τὸ ἴσο
ἀπ’ τὴν κλωστὴ ταρακουνώντας μας μπρὸς-πίσω
σὰν κούκλα ἀνήμπορη, ἀρρωστιάρικη, ποὺ βήχει

ὅταν τ’ ἀγιάζι τῆς διάψευσης φυσᾶ.
Γιατὶ τί ἄλλο εἶσαι ἂν ὄχι αὐτὸ τὸ “ἀκόμη”,
ποὺ ἐπιστρατεύει κάθε ἰκμάδα, κάθε ρώμη,
γιὰ νὰ παλέψει – πόσο ἀκόμη . . . – τὸ “ὄχι πιά”;

Ξανὰ μετρᾶς : δύο χιλιάδες δέκα ἐννιὰ
καὶ τί ἀξία ἔχει ἕνα πάνω ἢ κάτω ;
Μὴ μὲ ρωτᾶς. Σκύψε καὶ πιάσε τὸ ποτήρι τὸ γεμάτο,
καὶ ἔλα, Χρόνε, νὰ σοῦ πῶ Χρόνια Πολλά.

1.1.2019