Άγγελος Αλαφρός – Homo poesis futuri

Δεν θέλω πια τα ποιήματα τα κακοχωνεμένακι αν ο γιατρός συνέστησε να γράφω καθετί—να εκφράζομαι, να μη σιωπώ— του τα ‘χω μαζεμένα:Πόσα εξηντάρικα ζητά η ψυχή να γιατρευτεί; Για συνεδρίες στέρεψα· kaputt, finito, πάσο(δεν ήμουν δα σαν ασθενής ποτέ μου επιμελής:Για «τραύματα» σαν άκουγα μου ‘ρχόταν να ξεράσωκι ο νους μου όλο ζάρωνε στραμμένος καταγής).

Γιάννης Χατζημανώλης – Τα σονέτα της Κυψέλης

Θάνατος *** Καλοί μου φίλοι: τούτο το πιστόλικάτω απ’ το μάτι μου είναι πια άχρηστο!Ακόμα βλέπω απ’ τον λόφο την Κυψέλη όληκαι το κορμί της Λόττε κείται άψυχο. Ημιθανής με το πιστόλι είδα το χάραμασιγά-σιγά η σωρός να ξεμακραίνει•Πνιγμένο, ήσυχο, όμορφο το σπάραγμα:Θαμμένη γη στο σώμα μου θαμμένη. Αργά ξεκίνησα γι’ αλλού σεργιάνι:χθες έπρεπε να’

Νίκος Κωσταγιόλας – Μπαλάντα όπως την άκουσα σε μια καφετέρια

[με τον τρόπο του Ηλία Λάμβδα] *** —Τι ήχο κλήσης έχεις βάλει ρε μαλάκα; —Το smells like teen spirit! Λοιπόν, παίδες, ακούστε… —Μισό, μάγκες, δικαίωμα, αλλά πλάκα πλάκα… (— Από πότε είναι αυτή η εφημερίδα;                                                             —Ούστ ρε!) … δείτε τι κάνουν οι μπαγάσες για να…                                                                         (—Ε, πού ’στε; σε 5’ έχει ματσάρα!)                                    

Ιγνάτιος Μαρμαρέλλης – Η σβούρα

Έπλασα μια σβούρα με πηλό,κι’ όπως την γυρίζω στο τραπέζι,βλέπω εν’ αγγελούδι σιωπηλό,δίπλα μου να φτάνει και να παίζει. Με τα τρυφερά του δάκτυλαάτσαλα στριφογυρνά τη σβούρα,παλαμάκια κάνει και γελάσαν πετύχει κάποια της φιγούρα. Πρόσεξε μη πέσει κατά γης,σαν γυαλί θα σπάσει σε κομμάτια,κάνε τσαχπινιές λογής-λογήςαλλά μην τη χάνεις απ’ τα μάτια. Μα κι’ αν

Φούλμαρ – Μπαλάντα στη ΝΕΦ

Μεγάλα τα προβλήματα που έχουμε,μεράκι, όμως, ζώνει τις καρδιές μας.Είν’ εύκολο στα δύσκολα να τρέχουμε,φαρμάκι να διαβρώνει τις ψυχές μας.Μην πάψουν μια για πάντα οι φωνές μας,μην μαραθούν ολότελα τα ία,μην χάσουνε το κύρος οι μορφές μαςκαι σβήσει η νεοελληνική φιλολογία; Ο δρόμος δύσβατος, μακρύς που παίρνουμε,το μέλλον διαγράφεται απ’ το χθες μας.Είν’ απολύτως λογικό

Ανδριάνα Μπιρμπίλη – Προσμονή αγάπης

Αυτές τις ώρες της σιωπήςθα πάρω να κεντήσω,να δεις από τα μάτια μουπόσο σε θέλω πίσω.Πόσο πολύ πληγώνομαι,πόσο σε αγαπάω,κόκκινο τριαντάφυλλοπου σφίγγω και πονάω.Κόκκινος είναι ο ουρανός,κόκκινο το φεγγάρι,είσαι εσύ στην σκέψη μουΜάρτης, που ήρθε να με πάρει.Σαν πρώτα θέλω να σε δω,σαν πρώτα να μιλήσωγια όλα αυτά που καρτερώ,να σε ξανακερδίσω.Είναι η αγάπη μια

Πέντε σατιρικά ποιήματα του Ντέμη Κωνσταντινίδη

Forma fix Σε forma fixνα εκφραστείτο ‘βρισκε πόζα,γι’ αυτό αλύπηταφώτα άλλαζεστην πρόζα. Θα ‘δειχνε ψεύτικος.Θα ‘χανε ―ο τάλας!―σε πρωτοτυπία.(Θα έφθιν’ ο οίστρος τουο επαναστατικόςκαι η φαντασία…) Σεμνά κι αυτάρεσκαλοιπόν, φιξάριζετις επαφές του·τις εκδηλώσειςτις δηλώσειςτις λογοκλοπές του. Σεμνά κι αυτάρεσκαπου δε φοβόταν θάνατο.(Μέλος ιδρυτικόκι επίτιμοκι αθάνατο!) *** Προϋπόθεση Παίρνεις τον ίσκιο σου πολύ στα σοβαράαγγίζοντας τα

Θεοχάρης Παπαδόπουλος – Στη Βαρβάκειο

Χωρίς αιτία στην Βαρβάκειο γυρνάςφωνές χασάπηδων ακούγονται στο βάθοςκι εσύ να ψάχνεις τη χαμένη σου ζωήν’ αναρωτιέσαι τώρα πια, ποιο ‘ναι το λάθος. Βουβάλια ντόπια και κατσίκια και αρνιάκι εσύ μπερδεύεις ζωντανά με τα σφαγμέναπίνεις ουζάκι δήθεν για να ξεχαστείςκαι να ξεχάσεις της καρδιάς τ’ απωθημένα. Τα μάτια κλείνεις, ένα δάκρυ που κυλάδεν προλαβαίνεις βιαστικά

Ηλέκτρα Λαζάρ – Ένα σονέτο

Λιγόπνοο και τούτο το τραγούδισταλάζει σαν τον φίκο, παραπαίεισε διάτρητο στόμα δίχως μυσίδιπου όλκιμο, κατάκρυο δεν καίει Νεκρά τα δέντρα γδύνουν μαλαχίτεςδωρίζομαι σαν στοιχειωμένο στάχυστις ρίζες βράζουν άχαροι αστρίτεςκαραδοκούν στην άπτερη μου ράχη Στις μέρες μου φωλιάζει προδοσία:ακόμα κι αν το θάνατο ζυγώνειςκατάστεγνη κι αν είσαι απ’ το φόβο Με μια πνοή μαζεύεις την ουσίαακόμα

Σοφία Πόταρη – Ο θρήνος της Isabella di Morra

Κλαίω της μοίρας μου την θλιβερή κατάντιαεγώ, που όνειρα ευγενή μ’ είχε θηλάσειτης καλομάνας μου το μυρωδάτο στήθος.Σε γη σκληρή το σώμα μου να ξεχειμάσειθελήσαν ο Θεός και τ’ αγριεμένο πλήθος. Νόημα δεν έχει να θρηνώ και να χτυπιέμαιγιατί έτσι οδύνη με τρυπά πιο θεριεμένη.Πιο στοργικιά εδώ η πέτρα, και το φίδιμου φέρεται ίδια, ζωντανή