Έμμετρα ποιήματα της Αυγής Λίλλη (Μέσα από τις συλλογές)

Σονέτο 1 Ο έρωτας κατοικεί βαθιά στον Άδη,ρίχνει τα βέλη του, σκιρτούν τα τείχηκι οι καρδιές μας λαβώνονται στην τύχη,σκόρπιες αρτηρίες σ’ ένα λιβάδι κι από τότε βάλιουμ μόνο, χάδικανένα, άδειοι ξεφλουδισμένοι τοίχοιέξι μήνες εγκλεισμός, μέχρι ήχοιγλυκοί να ευθυγραμμίσουν το αιώνιο υφάδι στον ήλιο να βγω, στο άσμα, πλέκονταςκήπους ουράνιους και αμπελώνεςχρυσούς, που μέσα σε

Γιώργος Σαραντάρης – Από το ”Θαλασσινό Βίο”

11 Στους κάμπους εναυάγησαν οι κήποιτα χελιδόνια ζάλισαν τους κάμπουςΌταν ξυπνούσα είταν αλλού τ’ αμπέλιαΣτην άλλη αφηνιασμένη μου εποχήΌχι στα χέρια και στα δένδρα μου σιμάΜήτε σιμά σε όποια μου συνήθειαΈτσι που δεν τα βρίσκω ολόγυρά μουΤ’ αμπέλια, που αρμόζουν στο παιδίΌσο κι αν ψάξω μέσα στην ομίχληΌσο κι αν ρίξω φως μες στην καρδιά

Νίκος Κωσταγιόλας – Μπαλάντα όπως την άκουσα σε μια καφετέρια

[με τον τρόπο του Ηλία Λάμβδα] *** —Τι ήχο κλήσης έχεις βάλει ρε μαλάκα; —Το smells like teen spirit! Λοιπόν, παίδες, ακούστε… —Μισό, μάγκες, δικαίωμα, αλλά πλάκα πλάκα… (— Από πότε είναι αυτή η εφημερίδα;                                                             —Ούστ ρε!) … δείτε τι κάνουν οι μπαγάσες για να…                                                                         (—Ε, πού ’στε; σε 5’ έχει ματσάρα!)                                    

Δημήτρης Κοσμόπουλος – Από τη συλλογή ”Έθνος εξαιρετικά”

ΙΙ Με Έθνος εξαιρετικά και Αγρινίου Καρέλιαθυμότανε της Προύσας το χαρμάνι και το Κάλε-Γκρότο.Ξεχέρσωνε και κλάδευε και έσκαβε τ’ αμπέλια.Τα μεσημέρια έσπαγε τις πέτρες δίχως κρότο. Στου Χάρου τ’ αντροκάλεσμα ποιος βγαίνει νικητής;Ποιος έχασε αδερφοποιητό στα φοβερά τελώνια;Από Μπιζάνι – Εσκή Σεχίρ, στρατιώτης δέκα χρόνιακι ύστερα της σιωπής σπορηάς, του πόνου τρυγητής. Αέρας φέρνει μια

Γιώργος Κοροπούλης – Από τις ”Αισθηματικές Ιστορίες” (Μέσα από τις συλλογές)

(Αντισταθμίζουμε σήμερα την αδικία της μη απόδοσης μηνιαίου αφιερώματος στο Γιώργο Κοροπούλη -όπως είχαμε κάνει με τους Ηλία Λάγιο και Διονύση Καψάλη-, εκκινώντας τη νέα μας στήλη με μια βουτιά στις μεταφράσεις του!) Μ. Τσβετάγεβα, «Το ποίημα του βουνού,VI» Θρηνούσε το βουνό (και τα βουνάθρηνούν στους χωρισμούς, πικρίζει η λάσπη),για τ’ απαλά θρηνούσε πρωινάπου εμείς

Ανδρέας Αντωνίου – Μιλώντας για τα ασμάτια του Πάνου Σταθόγιαννη

Ξεκινώ με ένα βασικό αξίωμα: Το μιλά κανείς για τα ασμάτια του Σταθόγιαννη είναι σχεδόν ιεροσυλία. Η ποίηση του Σταθόγιαννη μιλάει από μόνη της. Στέκεται τόσο γερά στα πόδια της, που είναι σχεδόν αυθύπαρκτη και ως αυθύπαρκτη δεν χρειάζεται περισσότερα λόγια για να δικαιολογήσει και να αναδείξει την αξία της. Το βασικότερο σημείο αυτών των

Ξάνθος Μαϊντάς – Εκλογές 1967

Στην Έλλη, ετών τριάντα-και, κάπου στην Φυλήςμια νύχτα, Μάη του εξηνταεφτά,πήγαμε, την είδαμε, και δεν την άγγιξε κανείς,μα αυτή όλους μας πλησίασε με τα μαλλιά λυτά στον σβέρκο επάνω κάθισε του καθενός στητή,με τη σειρά σας φώναξε παιδιάήρθε, ναι ήρθε η στιγμή, η κάλπη είναι ανοιχτήκι όλοι την ψήφο ελεύθερα θα ρίξετε, κανονικά. Φεύγοντας και

Ελένη Χαϊμάνη – Ποιήματα από την ”Τρίτη Βάρδια”

Στην «Κανονική Ποίηση» είχαμε τη χαρά να πρωτοδημοσιεύσουμε το ποίημα «Οι γάμοι» της Ελένης Χαϊμάνη που εντάχθηκε εν συνεχεία στη συλλογή “Η τρίτη βάρδια” (θα το βρείτε στην πρώτη του μορφή εδώ: https://cutt.ly/MwvVjO3S ). Σήμερα προβαίνουμε και σε μια μικρή ανθολόγησή της! Εκδορείς Οι δρόμοι είν’ των πόλεων οι σάπιες αρτηρίεςπου περπατούν ανάμεσα και χάνονται

Κώστας Π. Παναγιώτου – Τέσσερα ποιήματα από τους ”Δειλινούς Ιριδισμούς”

Μοίρα Κρυφογελούσε η θάλασσακείνο το μεσημέρικι έδειχνε τ’ άσπρα κάλλη τηςκυμάτων συγχορδίες, μα εσείς στην παραζάλη σαςστου έρωτα την πλάνημετρούσατε του βίου σαςπικρές τις τραγωδίες. Έγειρε ο ήλιος πάνω σαςκι η νύχτα γύρω απλώθη.Η Μοίρα τον κατήφοροστο ακρογιάλι κλώθει. Εσάς σας θέλγει ο βυθόςκι ανάσταση καμία.Είναι η ζωή σας μάταιη,μια άθλια παρωδία. Κατάρα Πλησίασα με

Νίκος Γεωργόπουλος – Τρία ποιήματα από το ”Σπασμένο Βέλος”

Βασίλεμα Σεπτεμβρίου *** στη μνήμη της μάνας «ένα τέλος απαρηγόρητο,μαρμαρωμένο βασίλεμα κάποιου Σεπτεμβρίου»ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ, ΤΟ ΥΦΟΣ ΜΙΑΣ ΜΕΡΑΣ Ταξίδεψα σε τόπους που ‘χουν δύσειστις μνήμες που έχουν πια λησμονηθείν’ ανάψω τους νεκρούς μου ένα κερίένα παλιό καντήλι που ‘χει σβήσει. Θροΐζουνε όταν πέφτουνε τα φύλλαστα σύννεφα μαζεύονται οι ψυχέςτου φθινοπώρου θα ‘ναι οι βροχέςσύγκρυο στο