Άγγελος Αλαφρός – Homo poesis futuri

Δεν θέλω πια τα ποιήματα τα κακοχωνεμένα
κι αν ο γιατρός συνέστησε να γράφω καθετί
—να εκφράζομαι, να μη σιωπώ— του τα ‘χω μαζεμένα:
Πόσα εξηντάρικα ζητά η ψυχή να γιατρευτεί;

Για συνεδρίες στέρεψα· kaputt, finito, πάσο
(δεν ήμουν δα σαν ασθενής ποτέ μου επιμελής:
Για «τραύματα» σαν άκουγα μου ‘ρχόταν να ξεράσω
κι ο νους μου όλο ζάρωνε στραμμένος καταγής).

Για «χέρια», «σώμα», «βίωμα» δεν θέλω να διαβάζω
«στη μνήμη καταβύθιση»; Όχι! Ποτέ ξανά!
(Σπλαχνίσου με Απόλλωνα, λαμπρέ, που σ’ ανακράζω)
Κατάρα στα κρυπτόλεξα που γέρνουν στεγανά!

Για μένα τούτα τέλειωσαν, τις γέφυρες τις καίω
το σήμερα τ’ αρνήθηκα ρητώς και προχωρώ
χωρίς τα ερωτήματα της ποίησης θα πλέω
θα βρίσκω άλλα θαύματα —ζωηρά— για ν’ απορώ.

Δεν θέλω άλλα ποιήματα, φτάνουν και περισσεύουν.
Να! Η ζωή ξανοίγεται αφράτη και νωπή
(μια τελευταία συλλογή για «όσα μου εντός παλεύουν»
κι ύστερα —το υπόσχομαι!— δίνομαι στη σιωπή).